Afscheid
Een interessant en inspirerend project van Projects Abroad is het Human Rights project. Een onderdeel van dit project is het bezoeken en verzorgen van workshops in een jeugdgevangenis Bonnie Town. De komende 2 jaar stort ik me op de studie Pedagogische Wetenschappen. Het werken met jongeren met gedragsproblemen trekt mij hierdoor erg aan. Werken in een jeugdgevangenis is misschien wel iets dat in mijn toekomstperspectief ligt. Ik vond het best bijzonder dat wij als ongekwalificeerden zo intensief met de jongeren in contact mochten zijn.
's Ochtends werd gebruikt om een thema te bepalen en de workshop samen te stellen. Het thema was 'lifemapping'. 4 Verschillende thema's van een mensenleven wilden we met veel interactie aan het licht brengen. De meewerkende vrijwilligers werden verdeeld in 2 groepjes van 5 voor een groep van 20 jeugdgevangenen tussen de 12 en 18 jaar. Na een aantal introductiespelletjes om het ijs te breken kwamen de thema's: liefde/ familie, werk/ studie, hobby/ reizen en huis aan bod. Van elk thema gaven we een tegenovergesteld voorbeeld, bijvoorbeeld: familie man of player, waarna ze aan de hand van hun ideale toekomstbeeld een kant konden kiezen. We stelden ze vragen waarom ze voor die kant hebben gekozen en probeerden een soort discussie los te krijgen. Gedurende de discussie mochten ze nog van kant kiezen. Afsluiten was de opdracht om voor elk van de 4 thema's een tekening te maken van hun ideale toekomstbeeld. Door de grootte van de groep was er een groot verschil tussen de betrokkenheid van de jongeren. Sommigen waren afwezig en ongeïnteresseerd en anderen deden heel intensief mee. Achteraf vind ik het best jammer dat ik zo laat pas dit project ben gaan bekijken. Ik had graag zelf nog een aantal workshops samengesteld en georganiseerd. Dit was een hele waardevolle ervaring.
Een aantal activiteiten die ik nog wilde doen kan ik nu ook afstrepen. Op een super gezellige warme ochtend in de duinen gingen we sandboarden. Ik heb gedoken naar de Koehaaien die in een bepaald rif hier in Kaapstad leven. Deze haaien waren maximaal zo'n 2 meter lang en ongevaarlijk voor mensen. Het was wel heel indrukwekkend om zo dicht bij deze dieren te zijn. De witte haaien zijn echter een stukje groter. Ik ging hiervoor met een aantal anderen naar Gansbaai om vanuit een kooi naast de boot deze ruim 4 meter grote beesten te bekijken. Heel gaaf om een paar tanden zo op je af te zien komen als je weet dat je veilig in de kooi zit. De safari is er helaas niet meer van gekomen door tijd en geldgebrek.
Als ik terugkijk op mijn tijd in Zuid-Afrika kom ik tot de conclusie dat mijn mooiste herinneringen te danken zijn aan de mensen die ik hier ontmoet heb.
Te beginnen bij mijn gastgezin die met heel veel liefde, zorg en toewijding iedere gast een plek geven in hun huis. Het is bijna onbeschrijfelijk hoe Lecia en Leslie hun leven openstellen en delen met mij. Altijd bereid om te luisteren en behulpzaam, alles met een groot gevoel voor humor. Ik zal de fijne gesprekken nooit vergeten.
Het kleine beetje twijfel dat ik had over het hockeyen hier in Zuid-Afrika was al heel snel weg. Het leven in Nederland heb ik tot nu toe al zo vaak moeten aanpassen aan de sport dat ik wilde afwachten of ik hier wel aan verplichtingen vast wilde zitten. De ervaring van het spelen in een team hier heeft me achteraf heel veel voldoening gegeven. Naast dat ik zwaar ongelukkig wordt zonder sporten en een manier om mijn overschot aan energie naast het surfen kwijt te kunnen, was het contact met de teamgenoten fantastisch. In deze ruim 3 maanden tijd heb ik vriendschappen opgebouwd voor het leven. Er was een afscheid braai voor me georganiseerd na de laatste wedstrijd en ik heb mooie worden mogen ontvangen. De club is bezig een trip in naar Nederland te plannen voor 2014 en ik weet zeker dat ik een aantal gasten voor die tijd al zie.
Ook het contact met de kinderen van vooral het Sufproject heeft bij mij een grote indruk achter gelaten. Het meeste een band heb ik opgebouwd met vier kinderen die nooit gesurft hadden en in 3 maanden tijd een enorme progressie hebben gemaakt en nu helemaal gek zijn van de sport. Naast de tijd die ik met ze heb doorgebracht in het water heb ik ook een hoop met ze gepraat over hun thuissituatie, school, hun toekomstplannen etc. Ook ben ik op bezoek geweest bij hun huis en heb hun ouders kunnen ontmoeten. De schokkende situatie van de kids drong toen pas echt tot me door. Hoe verderwede township in reden hoe beroerder de wegen en de hutjes werden.De op straat zwervende mensen,veelal onder invloed van drugs zijnde vaders, moeders die prostitueezijn en met vijfkinderen in zo'n hutje wonen.Door deze dingen ga je intensief meeleven met de kinderen. Rik die een hoop geld met een sponsorloop heeft opgehaald deelde dit gevoel en wilde iets tastbaars achterlaten voor ze. Hij heeft samen met de jongens een tweedehands surfplank uitgezocht op de voorwaarde dat ze een contract tekenden dat ze hun hele leven zullen blijven surfen. De grijnzende gezichten waren prachtig om te zien en de vier jongens die eerst nog helemaal niet zo goed met elkaar omgingen zijn ondertussen goede vrienden geworden.Het afscheidnemen vandezemooie gastjeswas erg aandoenlijk. Ik heb mijn e-mail adres en mijn telefoonnummer aan ze gegeven in de hoop af en toe nog wat van ze te kunnen horen al weet ik dat dat erg moeilijk zal zijn.
Als laatste zijn er natuurlijk de andere vrijwilligers waar ik mee heb gewerkt en waar ik veel activiteiten en tripjes mee samen heb gedaan. Het was een komen en gaan van mensen van over de hele wereld. Met een goodbye-braai was het mijn tijd is om afscheid te nemen van deze vrienden.
Alle avonturen, werkzaamheden en activiteiten die ik hier heb gedaan waren onvergetelijk, maar deze ervaringen waren alleen zo mooi doordat ik ze deelde met anderen. Het zijn de mensen die voor mij het verschil hebben gemaakt.
Het einde in zicht...
Nadat mijn ouders 5 dagen met een huurauto de garden route deden kwamen ze voor het weekend weer terug naar Kaapstad om mij te bezoeken. Een week eerder had ik tegen de zin van mijn vader in mijn moeder kunnen overhalen om de bungyjump te doen. Hier kwam ze dan ook met mooie verhalen over terug.
Op zaterdag konden ze als vanouds een hockeywedstrijd van me bekijken. In de competitie staan we momenteel net onder de top, maar spelen de laatste weken erg goed. Op zondag was de lang geplande Tafelberg aan de beurt. Het weer was helemaal top. De sluier die vaak rond de berg hangt was nergens te bekennen. De beklimming kan via verschillende routes of met een gondel. Om met de gondel naar boven te gaan konden we natuurlijk niet maken, dus deden we een steile, maar niet al te lange beklimming. 1,5 uur naar boven en dan genieten van het prachtige uitzicht 1000 meter boven de stad. Op de berg zijn er nog routes naar verschillende uitkijkpunten. Na een paar uur vonden we het tijd voor de afdaling en koelden we af in de zee van Camps Bay en aten we daar wat bij zonsondergang voordat het voor mijn ouders tijd was voor het vliegtuig terug naar Nederland.
Het project ging doordeweeks natuurlijk gewoon door, maar het plekje in mijn hart voor Jeffrey's Bay brandde nog. De surfschool waar ik werk organiseerde een surftrip naar J-Bay en hier kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ik wist dat de organisatie van de trip door deze mensen moeizaam ging worden. Dit bleek zacht uitgedrukt, maar het belangrijkste was dat het weer, de andere vrijwilligers en vooral de golven goed waren. Ik heb mijn beste golven tot nu toe tijdens deze paar dagen gesurft. Het was hoger dan de vorige keer. Voorde surfers onder ons zo'n 5 tot 8 ft. en ik heb tot een aantal keer toe een barrel (In de lip van de golf) gesurft!!
Voor de laatste twee weken ben ik van project gewisseld om nog een ander ervaring mee te pakken. Ik geef sportlessen op Hyde Park Primary, in een achterstandswijk. De uitdaging hier is om uitdagende activiteiten aan te bieden met heel weinig materiaal dat er beschikbaar is. Een ander uitdaging is dat ik alleen voor een klas sta met soms wel 40 stuiterende kinderen die hun energie nergens anders kwijt kunnen dan tijdens de sportlessen. Ik hield het tot nu toe simpel voor mezelf met spellen trefbal en estafettes. De kinderen hebben een veel slechter concentratie- en denkvermogen dan de kids die ik gewend ben in Nederland, maar een leven zonder uitdagingen is een saai leven, dus ik kijk uit naar laatste, nu nog maar 2 weken. Na deze twee weken zijn er nog een paar dagen over voor hoogstwaarschijnlijk een safari. Daarna is het echt tijd om naar huis te gaan en..... Afstuderen!!
Jeffrey's Bay enzo!
Veel reacties die ik ontvang bevatten de woorden: 'Ik ben zo jaloers'! Nu is het mijn intentie natuurlijk helemaal niet om iemand jaloers te maken, maar om al mijn verhalen voor me te houden vind ik ook niet zo'n leuk idee. Pas dus op, het volgende stukje bevat tekst die mogelijk een vanuit jaloezie opkomende reactie kan veroorzaken...
Ik kon natuurlijk niet in Zuid-Afrika zijn geweest zonder een van de beste surfspots van de wereld gesurft te hebben. Ik ben daarom samen met Jannik, een Duitse vrijwilliger eropuit gegaan voor een 5 daagse surftrip naar Jeffrey's Bay.
De trip had een beetje een valse start. Het wakker worden, het ophalen van de auto en het vinden van Jannik's huis ging allemaal wat trager dan gepland. Rond 2 uur waren we dan eindelijk zo ver om te gaan reiden, maar dikke regenwolken pakten zich al boven ons samen. De 9 uur durende reis was een aardig slopende rit. De weg was op sommige stukken een rivier en toen we eenmaal in J-Bay waren was het vinden van het geboekte hostel nog een hele kunst. Om 11 uur 's avonds, na een verkeerde afslag reden we een township in, wat om die tijd niet echt aan te raden is. We zijn er levend uit gekomen en vonden het hostel uiteindelijk rond half 12.
De volgende dag werden we wakker in een paradijsje. Uit ons hutje liepen we de mooie tuin van het hostel in. Met een zonnetje en een ontbijt met uitzicht op de golven was het lekker wakker worden.
De gemiddelde dag zag er voor ons als volgt uit:
Na het opstaan rond 8 uur snel een broodje om vervolgens een sprint van 100 meter te nemen om het water in te gaan voor de eerste surfsessie van de dag. Na 2 uur in het water een douche pakken en een 2 ontbijtje halen in het hostel. Vervolgens namen we de tijd om in de zon te liggen en bij te komen van het harde werken. Rond 12 uur een rondje J-Bay waar we de outlet factory shops langs gingen. Vooral de onwijs grote Billabong winkel was goed vertoeven. Een T-shirtje voor 3 euro een sweater voor 5 euro. Je begrijpt het, paradise!! Na een pizzaatje als lunch waren we rond 3 uur toe aan onze tweede surfsessie van de dag. We gingen door tot de spieren echt niet meer konden en ploften dan neer voor een dutje. Om 7 uur schoven we aan voor het eten dat het hostel voor je kon verzorgen en spendeerden de avonden in de bar. Wat een leventje!
De mooiste momenten waren in het water. Tot drie keer toe zagen we dolfijnen vlak naast ons uit het water komen en hielden we de adem in, zo mooi was het, Om vervolgens weer een golf te pakken. We keken elkaar dan aan en wisten dat dit een onvergeterlijke ervaring was.
Na deze korte maar beste trip ooit was het weer tijd om terug en aan het werk te gaan. Een week lang konden de kinderen hard oefenen voor de Surfcontest die we aangekondigd hadden. Toen het eenmaal zo ver was hadden we 12 zwaargemotiveerde kinderen die het tegen elkaar op gingen nemen. Met onze professioneel uitziende jurytafel, prijzen, diploma’s en podium was het voor de kinderen een heel belangrijk moment. Na 3 voorrondes namen de 5 beste surfers het tegen elkaar op in de finale die gewonnen werdt door Jeremiah. Dit is een van de jongens die al vanaf zo’n 6 weken geleden komt surfen. Hij was eerst heel gesloten. Hij lachte bijna niet, was moeilijk mee te communiceren en had de typische 'jij kan mij niks maken' uitstraling dat hij uit het township meenam. Deze jongen blijkt echter heel humoristisch en goedlachs te zijn. Hij reist vaak met ons mee terug in de trein en als je hem ziet stralen op het surfboard en als je ziet hoe goed hij nu al is, dan is dat heel mooi om te zien. Het was een geslaagde dag met heel veel blije gezichten.
Een hele leuke ervaring was Mzolis. Dit is een feest in een township dat sinds het WK hier opgericht is. Voor 4 euro per persoon krijg je een hele grote bak met vlees. Mooi feestje met mooie mensen. Bij het terug naar huis gaan kwam ik er achter dat mijn camera gestolen was. Dat was minder leuk. Gelukkig had ik de meeste foto’s al op mijn pc staan.
Met het aangiften doen en het verlengen van mijn visa was ik vervolgens een hele dag bezig. Dit gaat allemaal in Afrikaans tempo, maar ik ben er achter gekomen dat een Cola’tje geven aan de bewaker helpt als je eerder aan de beurt wilt zijn. Corrupte bende dus!
Verder was het bierproeven in een grote fabriek om 11 uur ’s ochtends met een groep gasten een groot succes en heb ik een voetbalwedstrijd: Ajax Cape Town – Orlando Pirates bezocht in het grote stadion in Sea Point. Het niveau is niet al te hoog, maar de sfeer in het stadion was erg mooi!
Dit weekend mocht ik mijn ouders verwelkomen in Kaapstad. Natuurlijk erg leuk om ze alles te laten zien van waar ik leef, werk en de mooie plekken in de buurt. De trip naar Robbeneiland, de politieke gevangenis uit de tijd van de apartheid, was mooi om te zien. We kregen een rondleiding van een ex-gevangene die mooi kon vertellen over hoe het er aan toe ging. Natuurlijk werd het kleine celletje van Nelson Mandela ook bezichtigd. Ik nam mijn ouders mee naar een bijzonder restaurant in een muzeum. Hier kregen we traditionele Afrikaanse gerechten met tussen de gerechten door optredens van Afrikaanse dans en zang. Dit was een van die momenten dat je hebt als je je moeder op ziet gaan in de muziek en danst alsof haar leven er vanaf hangt. Je kent het wel! Deze week doen ze de Garden route en we zullen volgend weekend nog samen doorbrengen.
Garden Route & Easter Tournament
Dus ik begin waar ik gebleven was....
Een van de mooiste ervaringen tot nu toe was de Garden Route trip. Met een groep vrijwilligers en een gids een 3 daagse tour in een busje langs de mooiste plekken en activiteiten.
Na de eerste dag veel gereist en in een grot rondgekropen te hebben eindigden we in een hostel aan het strand waar we een Hawaii party meepakten. De volgende dag stond eerst een Game Drive door een reservaat op het programma. Leeuwen, giraffen, buffels, zebra’s, gnoes kunnen bewonderen. Nog niet echt het safari gevoel, daar was het te kort voor, maar alsnog heel indrukwekkend. Na een bezoek aan een Olifanten reservaat stond het hoogtepunt van mijn trip op het programma.. De Bungyjump!
Met 216 meter, de hoogste van de wereld. De excited sfeer vooraf en de adrenalineboost tijdens en na de sprong waren helemaal top. Na opnieuw een feestje in een ander hostel was het de volgende dag vooral lang reizen, maar deze trip was zo ontspannen, gezellig en mooi dat de 7 uur terug niet zo erg waren.
Terug in Kaapstad was het een leegloop van huisgenoten. Van de 9 waarmee ik startte zijn er nu nog 3 over. Komende weken komen er weer 2 nieuwe vrijwilligers bij, dus het is een komen en gaan.
Doordat het 2 weken lang schoolvakantie was was het druk bij het surfproject. Met soms wel 40 kids was het aardig aanpoten.
Wat ik merk is dat het lastig is om echt van invloed te zijn op de kinderen. Zodra ze thuis zijn worden ze weer bloot gesteld aan wat daar de gewoonte en manier om te overleven is. Een voorbeeld hiervan is dat een groepje kids, na het krijgen van iets te eten van ons de straat overstaken en het kleinste jongetje van 7 jaar oud onder aanmoediging van de rest een ijshoorntje uit de ijszaak stal. Ik heb het jongetje bij me geroepen en ben het ijshoorntje samen met hem terug gaan brengen. Het is voor hun gewoonte geworden om op deze manier in het leven te staan.
Het groepje kinderen waar ik het over had komt in de vakantieperiode echter wel bijna dagelijks terug. Deze dagen zijn ze tenminste even weg van hun thuissituatie en kun je zien dat ze echt opbloeien. Bij de vraag wat ze later wilden worden antwoorden twee kinderen 'surfer'. Dit geeft aan dat ze naast het 'overleven' ruimte hebben voor dromen en een passie, wat ze weer een stukje dichter bij een betere toekomst brengt.
Het horen van verhalen van situaties waar kinderen in leven of gebeurtenissen die ze beleeft hebben is soms indrukwekkend en schokkend. Het gros van de ouders is aan de drugs (alcohol en tic zijn het meest voorkomend). Kinderen worden vaak aan hun lot overgelaten en komen in levensgevaarlijke situaties terecht. Veel ruzies tussen kinderen eindigen is heftige gevechten en aan de littekens en brandwonden te zien ze zijn geregeld bij ongelukken betrokken. Een jongen was bijvoorbeeld aangereden door een auto omdat hij iets gedaan had. Zulk soort belevenissen maken kinderen harder en egoïstische. Wat ik gemerkt heb is dat kinderen heel veel moeite hebben om te delen, het langer duurt voordat iets tot ze doordringt en dat confrontatie soms de enige manier voor ze is om iets op te lossen. Ook is luiheid kenmerkend voor de kids, maar ook voor volwassenen. Werken wanneer het nodig is. Een taak, opdracht of spelletje doen wanneer ze er zelf zin in hebben.
Wat dus naast de concrete vorderingen van het project bij mij is ontwikkeld is dat ik nu bewuster begin te worden van het land, de mensen, hun cultuur en geschiedenis dat hier invloed heeft op het dagelijks leven.
Naast het beschreven leven in de townships speelt nog steeds de apartheid een rol. Verhalen van mijn gastfamilie hierover zijn indrukwekkend. Bij het invoeren van de apartheid werden gekleurden, zwarten en blanken uit hun huizen gehaald en in voor hun beschikbare huizen geplaatst in de voor het ras bestemde wijken. Het was allemaal erg in het voordeel van de blanken. Het grootste deel van het strand waar ik werk werd door middel van een bord voor de blanken gereserveerd.' Verboden voor zwarten'. Het is leuk om de verhalen te horen van mijn gastvader over hoe hij soms met grappen en acties tegen de apartheid inging. De uitbundige, humoristische en de vol beleving manier van vertellen is kenmerkend voor de mensen hier. Ik heb een kerkdienst in het midden van de sloppenwijk naast ons huis meegemaakt en zag dit hier ook weer terug. De beleving van de dienst en het geloof in het algemeen is toch een groot verschil met de westerse cultuur.
Afgelopen weekend nam ik deel aan een 3 daags hockeytoernooi ‘Easter Tournament’. Hockey Club Central was de gastheer van het toernooi en ontvingen clubs uit heel Zuid-Afrika op onze velden. Afgezien van het weer dat wisselvallig was, was het een success. Volle tribunes, de sfeer was goed en het niveau best hoog. We wisten met goed spel en ongeslagen de finale te bereiken, maar deze verloren we helaas. Na de laatste wedstrijd was er het beruchte ‘fines’. Dat hield in, een ontgroening voor de nieuwelingen (ik dus ook). Het kwam er op neer dat iedereen verkleed als iets met een P moest drinken als hij een regel overtrad en vragen moest beantwoorden. Ook was er de gelegenheid om boetes (drankjes) uit te delen aan iemand die gedurende de week iets doms had gedaan. Het eindigde met het eten van iets smerigs, maar na dat alles doorstaan te hebben konden we de stad in om daar verder te feesten.
Ondertussen heb ik de beschikking over een auto van de club en is de surfplank die ik besteld had, met mijn eigen design binnen en ga ik hem de komende 4 dagen gebruiken in Jeffreys Bay, 1 van de beste surfspots in de wereld!
De tijd vliegt
Zo veel te vertellen, dus daar komtie...
De weken vliegen om doordat er zo veel te doen is. Ten eerste natuurlijk het Surfproject door de weeks. Sinds mijn vorige bericht zijn er ook veel vorderingen. Ik ben met een andere vrijwilliger een plan gaan schrijven om het dalende aantal kinderen die kwamen surfen aan te pakken. De belangrijkste punten in dat plan waren: opkomst van meer kinderen na schooltijd en het ontwikkelen van een samenwerking met basisscholen om vaste groepjes kinderen gedurende een vaste periode op vaste tijden tijdens schooltijd te onderwijzen en begeleiden. Voor deze twee doelen hadden we een aantal mogelijke oplossingen aangedragen. In eerste instantie was er niet veel meewerking vanuit de begeleiding van het project (alles gaat hier op een Afrikaans, rasta, surf tempo).
Uiteindelijk is er toch een afspraak gemaakt met een school. De school was gelegen in een Township en was opgericht met behulp van sponsors om kinderen die thuis en op de straat in abnormale omstandigheden moeten leven. Ze waren bij het horen van onze plannen erg enthousiast. We hebben een presentatie gegeven aan de kinderen en over 2 weken zullen we met de eerste lessen van start gaan.
Ook de hoeveelheid kinderen die na schooltijd komen is toegenomen doordat we de kinderen die er wél waren dusdanig gemotiveerd hebben gekregen om geregeld te komen en vriendjes mee te nemen. Het is heel mooi om te zien hoe kinderen uit een heel slecht klimaat (in aanraking met geweld, diefstal, moord en ouders die aan de drugs zitten) echt opbloeien doordat wij tijd met ze doorbrengen in en uit het water. Ze kijken echt naar ons als internationale vrijwilligers op en zo kunnen we op kleine schaal best invloed op ze uitoefenen.
In de afgelopen weekenden heb ik ook niet stil gezeten. Naast een aantal stapavondjes op Longstreet met andere vrijwilligers en mijn teammaten van de hockey is er overdag erg veel te zien in en rond Kaapstad. In een trip met een busje langs de kustlijn kwamen we langs onwijs mooie uitzichten. Cape Point met daarbij Kaap de Goede Hoop was daarvan een hoogtepuntje. Verder konden we tijdens de trip struisvogels in het wild en pinguins in Simons Town bewonderen. Ook in Kaapstad zelf zijn veel bezienswaardigheden die de moeite waard zijn. Kunstgaleries, historische gebouwen, marktjes etc.
Het concert van Goldfish in Kirstenbosch, een natuurpark met uitzicht op de Tafelberg was echt fantastisch. Zeker ook omdat we koelboxen met onze eigen picknick hadden meegenomen.
Wat het verblijf hier extra makkelijk maakt is het fijt dat mijn gast papa en mama echt schatten zijn. Ze hebben een onwijs gevoel voor humor, met vragen kun je altijd bij ze terecht, ze helpen je waar ze kunnen, mama kookt heel goed en ze vinden een hoop goed. Wat wil je nog meer?
Het enige wat tot nu toe wat minder is, is het vervoer. De treinen en minibussen gaan niet naar elk gedeelte van de stad en 's avonds ben je aangewezen op taxi's wat per rit niet al te veel kost, maar uiteindelijk aardig aantikt. Het fijt is ook dat je hierdoor altijd afhankelijk bent van anderen. De treinen en minibussen gaan niet naar elk gedeelte van de stad.
De reis naar Muizenberg kost aardig wat tijd. Het eerste gedeelte gaat in een minibus waar je opgepropt met 18 personen in zit. De trein gaat op Afrikaanse tijden, waardoor je eigenlijk nooit weet waar. Tot nu toe is er 2 keer voor mijn neus een poging tot diefstal van een tas gedaan, maar als je gewoon goed blijft opletten met wat je doet en waar je komt zal er niks gebeuren.
Bedankt voor alle reacties vanuit Nederland. Leuk om af en toe wat van jullie te horen!
Keep it Kooking Jeuh ;-)
Een mooi begin
Afscheid genomen van familie en vrienden en klaar om te gaan. Ik vloog via Londen waar ik nog 4 uur moest overbruggen. Geen probleem met het kijken van een surffilm op mijn laptop en het eten van sushi. De reis van 12 uur was zoals een reis van 12 uur altijd is. Te lang, te krap en te veel huilende baby's.
Bij het landen in Kaapstad had ik gelijk zicht op de gigantische Tafelberg die vanuit heel Kaapstad op het oog springt. Het oppikken van een chauffeur van Projects Abroad ging vlot en in no time maakte ik kennis met het gastgezin waar ik de komende maanden zal verblijven. De ontmoeting met Lecia en Leslie was ontspannen en gastvrij 'what's mine is yours'. Ik deel een kamer met Hamed, een Fransman. Verder deel ik het huis met 3 Nederlanders 2 Engelsen, een Australische en een Duitser.
Na de lange nacht in het vliegtuig had ik 's ochtends niet lang om even te relaxten. Om 12 uur begon de introductie. Een lange maar nuttige dag waarin wordt verteld wat de dagelijkse planning is en wat de do's en don'ts zijn in Kaapstad.
Weer bij mijn gastgezin aangekomen kon ik kennis maken met alle huisgenoten en was het onder het eten gelijk al erg gezellig.
Het was niet mogelijk om het geven van sportlessen op school en het surfproject te combineren binnen 1 week, dus ik zal de eerste periode van mijn stage mij op het Surfproject concentreren.
Tijdens mijn eerste werkdagen in Muizenberg bij de surfschool kwam ik achter een aantal dingen. De ochtenden zijn heel relaxt. Met 25 tot 30 graden met je kop in de zon en de vrijheid om zelf een plank en een suit te pakken om te surfen. Daarnaast help ik met het geven van wat surflessen die geboekt worden. De opzet van het project daarentegen is dat ’s middags de kinderen van townships kunnen komen om surfles te krijgen. Er is een groep van 70 kinderen betrokken, maar de opkomst is erg laag.
Om meer regelmaat in het werk te krijgen zijn we momenteel plannen aan het opstellen om een samenwerking aan te gaan met een basisschool met kinderen uit een minder leefklimaat.
We willen zwem- en surflessen aanbieden op vaste dagen in de week voor vaste groepjes. Op deze manier kunnen we zo’n 100 kinderen een paarweekse cursus geven en daaruit de talentvolle en gemotiveerde kinderen verder in het project meenemen om ze ook echt een toekomst binnen het surfen te kunnen geven.
Naast het werk en het leven op het strand is er natuurlijk ook tijd voor sociale activiteiten. Zo heb ik met een grote groep vrijwilligers een ‘fool moon hike’ op Lions Head gemaakt. Met ondergaande zon omhoog en met donker boven. Het uitzicht over heel Kaapstad bij een volle maan was erg mooi en genoten hiervan met een biertje die we hadden meegenomen. Terug in het donker over de rotsen was minstens even leuk als het uitzicht.
Ook de eerste training met het hockey team van Central Hockey Club was erg leuk. Ik werd heel hartelijk ontvangen door alle teamgenoten en heb de selectietraining goed doorstaan.
De eerste week periode hier geeft een heel mooi vooruitzicht op de komend maanden waarin ik me geen moment zal vervelen.
De droom
Niet lang meer en dan is het zo ver. Ik ga beginnen aan een avontuur waar ik lang naar heb uitgekeken. Na 22 jaar en 3 maanden waarin ik tot nu vele mooie dingen heb beleeft, hoop ik de komende maanden een nieuw inspirerend hoofdstuk in mijn leven te schrijven. Een hoofdstuk dat ik op deze manier met jullie thuis kan delen. Ik vertrek naar Kaapstad, Zuid-Afrika!
Het moest er ooit van komen. Werken in het buitenland. Maar waarom Zuid-Afrika het land van nog steeds grote verdeeldheid? Ik kijk er naar uit om te zien wat voor effect het heeft voor de mensen daar en wat voor invloed het heeft op mijzelf. Wat zijn scholen gewend met betrekking tot het bewegingsonderwijs, wat kan ik daar van meenemen en wat kan ik achterlaten? Wat gebeurd er met een kind dat op straat hangt of zelfs gedwongen is om op straat te leven? Is het gedrag en criminaliteit dat op straat vertoond wordt een gevolg van verveling en honger, en wat kun je voor verschil maken voor zo'n kind enkel door tijd met ze door te brengen?
Deze vragen wekten mijn interesse in de projecten van Projects Abroad waaraan ik deel ga nemen. Het School Sports Project waarin ik sportlessen zal gaan verzorgen op een basisschool. Het Surfproject, waarin straatkinderen de passie voor het surfen en dus het zo gemiste doel in hun leven creëren. Ze zo in een vertrouwde omgeving weer zichzelf kunnen zijn en leren over wat ze wél kunnen en zo een beter toekomstbeeld krijgen.
Niet alleen deze zaken deden mij beslissen voor Zuid-Afrika. Ook de mogelijkheid om in een andere omgeving met mijn sport en hobby bezig te zijn gaven mij de doorslag. Om 's ochtends heel vroeg met mijn surfplank het water in te gaan voor een paar mooie golven zal dagelijks op het programma staan. Weinig dingen zijn mooier dan de vrijheid die je op het water voelt en de kick die het geeft na een goede rit.
Daarnaast natuurlijk het hockeyen bij Central Hockey Club Cape Town. Een 'zwarte' club, waar ik zal gaan spelen en als ik de tijd kan vinden ook training zal gaan geven.
Dit alles maakt het 'avontuur' heel leerzaam op een manier dat ik het liefst wil leren. Divers, niet altijd de makkelijkste weg, vooruitstrevend en met heel veel plezier.
Ga ik het verschil maken de komende maanden? Ga ik wereldreddend handelen? Dat doel nastreven zou onrealistisch en frustrerend zijn. Een grote lach op het gezicht krijgen van een kind dat het moeilijker heeft dan ik om het leven dragelijk te maken. Het opbouwen van vriendschap en waardering voor anderen. Daar doe ik het voor.