Een interessant en inspirerend project van Projects Abroad is het Human Rights project. Een onderdeel van dit project is het bezoeken en verzorgen van workshops in een jeugdgevangenis Bonnie Town. De komende 2 jaar stort ik me op de studie Pedagogische Wetenschappen. Het werken met jongeren met gedragsproblemen trekt mij hierdoor erg aan. Werken in een jeugdgevangenis is misschien wel iets dat in mijn toekomstperspectief ligt. Ik vond het best bijzonder dat wij als ongekwalificeerden zo intensief met de jongeren in contact mochten zijn.

's Ochtends werd gebruikt om een thema te bepalen en de workshop samen te stellen. Het thema was 'lifemapping'. 4 Verschillende thema's van een mensenleven wilden we met veel interactie aan het licht brengen. De meewerkende vrijwilligers werden verdeeld in 2 groepjes van 5 voor een groep van 20 jeugdgevangenen tussen de 12 en 18 jaar. Na een aantal introductiespelletjes om het ijs te breken kwamen de thema's: liefde/ familie, werk/ studie, hobby/ reizen en huis aan bod. Van elk thema gaven we een tegenovergesteld voorbeeld, bijvoorbeeld: familie man of player, waarna ze aan de hand van hun ideale toekomstbeeld een kant konden kiezen. We stelden ze vragen waarom ze voor die kant hebben gekozen en probeerden een soort discussie los te krijgen. Gedurende de discussie mochten ze nog van kant kiezen. Afsluiten was de opdracht om voor elk van de 4 thema's een tekening te maken van hun ideale toekomstbeeld. Door de grootte van de groep was er een groot verschil tussen de betrokkenheid van de jongeren. Sommigen waren afwezig en ongeïnteresseerd en anderen deden heel intensief mee. Achteraf vind ik het best jammer dat ik zo laat pas dit project ben gaan bekijken. Ik had graag zelf nog een aantal workshops samengesteld en georganiseerd. Dit was een hele waardevolle ervaring.

Een aantal activiteiten die ik nog wilde doen kan ik nu ook afstrepen. Op een super gezellige warme ochtend in de duinen gingen we sandboarden. Ik heb gedoken naar de Koehaaien die in een bepaald rif hier in Kaapstad leven. Deze haaien waren maximaal zo'n 2 meter lang en ongevaarlijk voor mensen. Het was wel heel indrukwekkend om zo dicht bij deze dieren te zijn. De witte haaien zijn echter een stukje groter. Ik ging hiervoor met een aantal anderen naar Gansbaai om vanuit een kooi naast de boot deze ruim 4 meter grote beesten te bekijken. Heel gaaf om een paar tanden zo op je af te zien komen als je weet dat je veilig in de kooi zit. De safari is er helaas niet meer van gekomen door tijd en geldgebrek.

Als ik terugkijk op mijn tijd in Zuid-Afrika kom ik tot de conclusie dat mijn mooiste herinneringen te danken zijn aan de mensen die ik hier ontmoet heb.

Te beginnen bij mijn gastgezin die met heel veel liefde, zorg en toewijding iedere gast een plek geven in hun huis. Het is bijna onbeschrijfelijk hoe Lecia en Leslie hun leven openstellen en delen met mij. Altijd bereid om te luisteren en behulpzaam, alles met een groot gevoel voor humor. Ik zal de fijne gesprekken nooit vergeten.

Het kleine beetje twijfel dat ik had over het hockeyen hier in Zuid-Afrika was al heel snel weg. Het leven in Nederland heb ik tot nu toe al zo vaak moeten aanpassen aan de sport dat ik wilde afwachten of ik hier wel aan verplichtingen vast wilde zitten. De ervaring van het spelen in een team hier heeft me achteraf heel veel voldoening gegeven. Naast dat ik zwaar ongelukkig wordt zonder sporten en een manier om mijn overschot aan energie naast het surfen kwijt te kunnen, was het contact met de teamgenoten fantastisch. In deze ruim 3 maanden tijd heb ik vriendschappen opgebouwd voor het leven. Er was een afscheid braai voor me georganiseerd na de laatste wedstrijd en ik heb mooie worden mogen ontvangen. De club is bezig een trip in naar Nederland te plannen voor 2014 en ik weet zeker dat ik een aantal gasten voor die tijd al zie.

Ook het contact met de kinderen van vooral het Sufproject heeft bij mij een grote indruk achter gelaten. Het meeste een band heb ik opgebouwd met vier kinderen die nooit gesurft hadden en in 3 maanden tijd een enorme progressie hebben gemaakt en nu helemaal gek zijn van de sport. Naast de tijd die ik met ze heb doorgebracht in het water heb ik ook een hoop met ze gepraat over hun thuissituatie, school, hun toekomstplannen etc. Ook ben ik op bezoek geweest bij hun huis en heb hun ouders kunnen ontmoeten. De schokkende situatie van de kids drong toen pas echt tot me door. Hoe verderwede township in reden hoe beroerder de wegen en de hutjes werden.De op straat zwervende mensen,veelal onder invloed van drugs zijnde vaders, moeders die prostitueezijn en met vijfkinderen in zo'n hutje wonen.Door deze dingen ga je intensief meeleven met de kinderen. Rik die een hoop geld met een sponsorloop heeft opgehaald deelde dit gevoel en wilde iets tastbaars achterlaten voor ze. Hij heeft samen met de jongens een tweedehands surfplank uitgezocht op de voorwaarde dat ze een contract tekenden dat ze hun hele leven zullen blijven surfen. De grijnzende gezichten waren prachtig om te zien en de vier jongens die eerst nog helemaal niet zo goed met elkaar omgingen zijn ondertussen goede vrienden geworden.Het afscheidnemen vandezemooie gastjeswas erg aandoenlijk. Ik heb mijn e-mail adres en mijn telefoonnummer aan ze gegeven in de hoop af en toe nog wat van ze te kunnen horen al weet ik dat dat erg moeilijk zal zijn.

Als laatste zijn er natuurlijk de andere vrijwilligers waar ik mee heb gewerkt en waar ik veel activiteiten en tripjes mee samen heb gedaan. Het was een komen en gaan van mensen van over de hele wereld. Met een goodbye-braai was het mijn tijd is om afscheid te nemen van deze vrienden.

Alle avonturen, werkzaamheden en activiteiten die ik hier heb gedaan waren onvergetelijk, maar deze ervaringen waren alleen zo mooi doordat ik ze deelde met anderen. Het zijn de mensen die voor mij het verschil hebben gemaakt.