Dus ik begin waar ik gebleven was....

Een van de mooiste ervaringen tot nu toe was de Garden Route trip. Met een groep vrijwilligers en een gids een 3 daagse tour in een busje langs de mooiste plekken en activiteiten.

Na de eerste dag veel gereist en in een grot rondgekropen te hebben eindigden we in een hostel aan het strand waar we een Hawaii party meepakten. De volgende dag stond eerst een Game Drive door een reservaat op het programma. Leeuwen, giraffen, buffels, zebra’s, gnoes kunnen bewonderen. Nog niet echt het safari gevoel, daar was het te kort voor, maar alsnog heel indrukwekkend. Na een bezoek aan een Olifanten reservaat stond het hoogtepunt van mijn trip op het programma.. De Bungyjump!

Met 216 meter, de hoogste van de wereld. De excited sfeer vooraf en de adrenalineboost tijdens en na de sprong waren helemaal top. Na opnieuw een feestje in een ander hostel was het de volgende dag vooral lang reizen, maar deze trip was zo ontspannen, gezellig en mooi dat de 7 uur terug niet zo erg waren.

Terug in Kaapstad was het een leegloop van huisgenoten. Van de 9 waarmee ik startte zijn er nu nog 3 over. Komende weken komen er weer 2 nieuwe vrijwilligers bij, dus het is een komen en gaan.

Doordat het 2 weken lang schoolvakantie was was het druk bij het surfproject. Met soms wel 40 kids was het aardig aanpoten.

Wat ik merk is dat het lastig is om echt van invloed te zijn op de kinderen. Zodra ze thuis zijn worden ze weer bloot gesteld aan wat daar de gewoonte en manier om te overleven is. Een voorbeeld hiervan is dat een groepje kids, na het krijgen van iets te eten van ons de straat overstaken en het kleinste jongetje van 7 jaar oud onder aanmoediging van de rest een ijshoorntje uit de ijszaak stal. Ik heb het jongetje bij me geroepen en ben het ijshoorntje samen met hem terug gaan brengen. Het is voor hun gewoonte geworden om op deze manier in het leven te staan.

Het groepje kinderen waar ik het over had komt in de vakantieperiode echter wel bijna dagelijks terug. Deze dagen zijn ze tenminste even weg van hun thuissituatie en kun je zien dat ze echt opbloeien. Bij de vraag wat ze later wilden worden antwoorden twee kinderen 'surfer'. Dit geeft aan dat ze naast het 'overleven' ruimte hebben voor dromen en een passie, wat ze weer een stukje dichter bij een betere toekomst brengt.

Het horen van verhalen van situaties waar kinderen in leven of gebeurtenissen die ze beleeft hebben is soms indrukwekkend en schokkend. Het gros van de ouders is aan de drugs (alcohol en tic zijn het meest voorkomend). Kinderen worden vaak aan hun lot overgelaten en komen in levensgevaarlijke situaties terecht. Veel ruzies tussen kinderen eindigen is heftige gevechten en aan de littekens en brandwonden te zien ze zijn geregeld bij ongelukken betrokken. Een jongen was bijvoorbeeld aangereden door een auto omdat hij iets gedaan had. Zulk soort belevenissen maken kinderen harder en egoïstische. Wat ik gemerkt heb is dat kinderen heel veel moeite hebben om te delen, het langer duurt voordat iets tot ze doordringt en dat confrontatie soms de enige manier voor ze is om iets op te lossen. Ook is luiheid kenmerkend voor de kids, maar ook voor volwassenen. Werken wanneer het nodig is. Een taak, opdracht of spelletje doen wanneer ze er zelf zin in hebben.

Wat dus naast de concrete vorderingen van het project bij mij is ontwikkeld is dat ik nu bewuster begin te worden van het land, de mensen, hun cultuur en geschiedenis dat hier invloed heeft op het dagelijks leven.

Naast het beschreven leven in de townships speelt nog steeds de apartheid een rol. Verhalen van mijn gastfamilie hierover zijn indrukwekkend. Bij het invoeren van de apartheid werden gekleurden, zwarten en blanken uit hun huizen gehaald en in voor hun beschikbare huizen geplaatst in de voor het ras bestemde wijken. Het was allemaal erg in het voordeel van de blanken. Het grootste deel van het strand waar ik werk werd door middel van een bord voor de blanken gereserveerd.' Verboden voor zwarten'. Het is leuk om de verhalen te horen van mijn gastvader over hoe hij soms met grappen en acties tegen de apartheid inging. De uitbundige, humoristische en de vol beleving manier van vertellen is kenmerkend voor de mensen hier. Ik heb een kerkdienst in het midden van de sloppenwijk naast ons huis meegemaakt en zag dit hier ook weer terug. De beleving van de dienst en het geloof in het algemeen is toch een groot verschil met de westerse cultuur.

Afgelopen weekend nam ik deel aan een 3 daags hockeytoernooi ‘Easter Tournament’. Hockey Club Central was de gastheer van het toernooi en ontvingen clubs uit heel Zuid-Afrika op onze velden. Afgezien van het weer dat wisselvallig was, was het een success. Volle tribunes, de sfeer was goed en het niveau best hoog. We wisten met goed spel en ongeslagen de finale te bereiken, maar deze verloren we helaas. Na de laatste wedstrijd was er het beruchte ‘fines’. Dat hield in, een ontgroening voor de nieuwelingen (ik dus ook). Het kwam er op neer dat iedereen verkleed als iets met een P moest drinken als hij een regel overtrad en vragen moest beantwoorden. Ook was er de gelegenheid om boetes (drankjes) uit te delen aan iemand die gedurende de week iets doms had gedaan. Het eindigde met het eten van iets smerigs, maar na dat alles doorstaan te hebben konden we de stad in om daar verder te feesten.

Ondertussen heb ik de beschikking over een auto van de club en is de surfplank die ik besteld had, met mijn eigen design binnen en ga ik hem de komende 4 dagen gebruiken in Jeffreys Bay, 1 van de beste surfspots in de wereld!